व्हॉट इझ युअर पॉयझन ?

सैन्यदलातले जवान व अधिकारी, आणि त्यांचे मद्यसेवन या दोन्ही गोष्टींबाबत सामान्य माणसांच्या मनात अनेक गैरसमजुती असतात. लांब कशाला जा? अगदी माझ्या घरचेच किस्से सांगतो ना!

१९८६ च्या डिसेंबरात आमचे लग्न झाले.

...सुरा सुराही !

मी आर्मीमध्ये होतो हे ऐकल्यावर काही लोकांचे डोळे एका विशिष्ट प्रकारे चमकतात. आर्मीबद्दल थोडी प्राथमिक चौकशी झटपट करून झाल्यावर, एक ठराविक प्रश्न येतो, "तुम्हाला आर्मी कॅन्टीनमधून 'रम'चा कोटा मिळतो ना ?"

सिनियर-ज्युनियर

डिसेंबर १९८६ मध्ये माझ्या लग्नाला हजर असलेल्या नौदल अधिकारी मित्राने, लोकेश उत्तरवार याने, मला विचारले, 

"मग? लग्नानंतर कुठे घेऊन जाणार आहेस बायकोला?" 

जो शहीद हुए हैं उनकी...

आज १३ जून २०२१. 

चाळीस वर्षांपूर्वी, याच दिवशी, डेहरादूनच्या इंडियन मिलिटरी अकॅडमीमधील दीक्षांत संचलनानंतर 'अंतिम पग' पार करून एका नव्या आयुष्याला मी सुरुवात केली होती.

छुपे रुस्तम !

५८व्या NDA कोर्सच्या 'C' (चार्ली) स्क्वाड्रनमध्ये माझ्यासह अनेक वेगवेगळे 'नमुने' होते. प्रत्येकाची काही ना काही खासियत होती, जी आजही सर्वच कोर्समेट्सच्या लक्षात असेल. आमचा दिवंगत मित्र जोसेफ रेड्डी याच्या आठवणीने जरी  डोळ्याच्या कडा ओलावल्या तरीही, त्याच्या अनेक कोट्या आणि माकडचेष्टा आठवून आजही हसू फुटल्याशिवाय राहवत नाही.

एक था ठकसेन !

एका टिचकीने नारळ किंवा कलिंगड प्रत्येकवेळी बिनचूक जोखता येणे कदाचित शक्य असेल, पण मनुष्यस्वभाव? छे! 

१९७७ ते १९८० या काळात, NDAमध्ये प्रशिक्षणार्थी कॅडेट असताना माझ्याच 'स्क्वाड्रन' मधल्या एका कॅडेटला नीटपणे ओळखण्यात आम्ही सर्व कोर्समेट्स कमी पडलो होतो त्याची गोष्ट सांगण्यासारखी आहे.

वेळ आली नव्हती... (भाग दुसरा)

१९८३ सालची गोष्ट आहे. मी अमृतसरच्या सिग्नल रेजिमेंट मध्ये पोस्टिंगवर होतो. आमच्या रेजिमेंटची एक तुकडी (ब्रिगेड सिग्नल कंपनी) कायमस्वरूपी सुमारे ८० कि. मी. दूर असलेल्या जालंधर छावणीमध्ये तैनात असे.

वेळ आली नव्हती... (भाग पहिला)

सैन्यदलातील नोकरी म्हणजे सतत मृत्यूच्या सावटाखाली जगणे असाच समज पुष्कळ लोकांचा असतो. तो समज काही अंशी खराही आहे. NDA प्रशिक्षणकाळापासूनचे माझे स्वतःचे काही मित्र मी अकाली गमावले आहेत, कोणी युद्धभूमीवर, तर कुणी अतिरेक्यांच्या घातपातात! त्यातला एक तर अगदी सैनिक शाळेत पाचवीपासून माझ्याबरोबर असलेला...